O „Meštru“
„Meštar“ Nedjeljka Fabria, drama iz sedamdesetih godina prošlog stoljeća, vječna priča o odnosu puka i umjetnika, kao i velikog vođe i umjetnika, smještena je u vrijeme života i smrti genija renesanse Michelangela Buonarottija, kipara, slikara, graditelja, pjesnika. „Meštar“ na pozornici Hrvatskog narodnog kazališta u Mostaru, osim što je to što piše autor drame akademik Nedjeljko Fabrio, on je i mogućnost prepoznavanja istog problema i odnosa u našem aktualnom vremenu, ali i mogućnost zadovoljstva gledanja spomenute priče u izvedbi glumaca HNK Mostar: Roberta Pehara, Mire Barnjaka, Angele Bulum te Velimira Pšeničnika Njirića, koji ulogom Meštra, izborom komada te njegovom režijom obilježava 40 godina profesionalnog umjetničkog rada.
S ulogom Cosme – grobara, u drami „Meštar“, a u predstavi Studentskog eksperimentalnog kazališta u Zagrebu 1971. godine Velimir je počeo svoj hod pozornicama, koji evo profesionalno traje 40 godina. I za simbolično zatvaranje toga glumačkog hoda i kruga izabrao je postaviti isti naslov.
Dragan Komadina
O Michelangelu
„Uprkos slavi stečenoj za života Michelangelo nije bio sretan. Naprotiv, poput mnogih genija, Sofokla, Betovena, ili Nietzschea, Nikoli Tesli po tragičkom usamljeništvu sličan, patio je patnjom svijeta koji nepotrebno strada i propada. A kao što se to obično događa s velikim ljudima, pred kraj života, skoro slijep, bolestan, bio je meta čudnih nagađanja gomile koja genijalnu nadarenost reducira na njoj dostupan nivo hipertrofiranog shvatanja. No, u svemu, pa i u odnosu prema lakoumnim filistrima i farizejima, Michelangelovo glavno oružje bila je bespoštedna istina. Njegovim djelima najpotpunije izražena, ona je njegov ugled sačuvala do danas.
Ono što u njegovoj ličnosti posebno fascinira odnosi se na samoubilačku upornost, uz teški rad koji nema granica, uz nepriznavanje umora, od sjetne i tragične melankolije i profinjene tuge, od neprekidne borbe, od starosti. Iako je život bio za njega jedina inspiracija i jedina religija, istinski se divio i blagoj smrti koja se na njegovim figurama rijetko pojavljuje neposredno, a i kada se pojavi prije liči na prijatnu oslobađajuću usnulost.“
Marjan Hajnal, iz studije „Horizonti humanizma i transformacija vremena“, 1988.